Σήμερα πήγαμε στην παιδική χαρά με τα δυο παιδιά μου. Είχαμε ξαναεπισκεφτεί αρκετές φορές το μέρος, παρ'όλα αυτά τα παιδιά ήταν κολλημένα πάνω μου ειδικά η μικρή. Ο μεγάλος μου γιος ήταν έτοιμος να κάνει και ένα νέο φίλο, όταν συνέβη κάτι. Το παιδί αυτό μοιράστηκε με τον γιομου το αυτοκινητάκι του. Το βρήκα μια ωραία κίνηση από τη μεριά του παιδιού και ο δικός μου δεν αρνήθηκε φυσικά, αλλά ήταν όλο χαρά να παίξει. Έπαιξαν για 2 λεπτά, ώσπου ένα άλλο αγοράκι ήρθε να πάρει πισω το παιχνίδι που κρατούσε το παιδί που έπαιζε με τον γιο μου. Το παιδάκι αρνήθηκε πεισματικά να το δώσει πίσω και ακολούθησε ένα ατελείωτο κυνηγητό μέσα στην παιδική χαρά. Άλλωστε για αυτό δεν είναι οι παιδικές χαρές?? Ακολούθησαν αρκετοί κύκλοι τρεξίματος, ώσπου ο ιδιοκτήτης του αυτοκινήτου θέλησε αυτή τη φορά να σταματήσουν το τρέξιμο και να πάρει το παιχνίδι του πίσω. Η μαμά του "ιδιοκτήτη" προσπάθησε να χειριστεί ήρεμα την κατάσταση και συμμετέχοντας στο τρέξιμο να πείσει το αγόρι δώσει πίσω στο παιδί της το αμάξι ΄σαν ένα παιχνίδι. Το αγόρι δεν ήθελε όμως να το αποχωριστεί και η κηδεμόνας του δεν είχε τη διάθεση να του εξηγήσει γιατί πρέπει να το επιστρέψει, αλλά ουσιαστικά τον διέταξε να το κάνει. Ακολούθησε ένα ατελείωτος συριγμός με το παιδί να ουρλιάζει ότι το θέλει πίσω. Ήταν απλά απαρηγόρητο και η κηδεμόνας του έμοιαζε απλά να μην αντέχει άλλο το παιδί και την προσοχή που έχει τραβήξει. Ωστόσο έμεινε στην παιδική χαρά δίπλα του καθισμένη στο παγκάκι, όπου το πήγε ουσιαστικά τραβώντας το. Τώρα πια ήταν δίπλα του καθισμένη δίπλα του και τον κοιτούσε με αγανάκτηση.
Εγώ τα είδα όλα αυτά χωρίς καν να τους παρατηρώ, αλλά τα παιδιά μου και ειδικά ο μεγάλος μου γιος έμοιαζε σοκαρισμένος από το σκηνικό. Φοβήθηκα ότι θα έρθει η δική μας σειρά, γιατί τότε συνειδητοποίησα ότι ο γιος μου έχει ακόμα το αυτοκινητάκι του απαρηγόρητου παιδιού. Του ζήτησα να το επιστρέψουμε χωρίς να θέλει αρχικά να το κάνει. Συζητώντας μαζί του και ζητώντας του να το κάνει, την τρίτη φορά δέχτηκε ήρεμα και το επιστρέψαμε χωρίς να του δώσει καμμιά σημασία το άλλο παιδάκι, αυτό άλλωστε με κάτι άλλο ήθελε να παίξει..
Σκεπτόμενη αυτό το σκηνικό, αλλά παρατηρώντας γύρω μου διαπίστωσα ότι η παιδική χαρά είναι μια μικρογραφία της κοινωνίας μας. Βλέπεις παντού γονείς, μητέρες μόνες αλλά και πατέρες να είναι δίπλα στα παιδιά τους. Άλλοι συμμετέχουν και αυτοί στο παιχνίδι τους ενεργά με χαρά, άλλοι το κάνουν κοιτώντας με ένα άδειο βλέμμα ή κοιτώντας το ρολόι. Είναι πολλοί δυστυχώς μεγαλύτερης ηλικίας που απλά τα αφήνουν μόνα τους, όχι γιατί θέλουν να ανεξαρτοποιηθούν πρόωρα τα παιδιά τους, αλλά γιατί δεν έχουν το κουράγιο ή απλά βαριούνται να συμμετέχουν στο παιχνίδι τους. Όχι δεν θα αρνηθώ ότι και εγώ θα ήθελα τα παιδιά μου να παίξουν μόνα τους και με άλλα παιδιά χωρίς να με χρειάζονται, αλλά όλα τα παιδιά δεν είναι ίδια και σίγουρα δεν έχουν τις ίδιες ανάγκες. Τα δικά μου παιδιά ειδικά σήμερα δεν ήθελαν να φύγω από κοντά τους. έτσι άρχισα να σκέφτομαι, εάν εγώ η ίδια το προκαλώ και νιώθουν ανασφάλεια μακριά μου. Μήπως δεν έχουν πάρει τη δικιά μου αποδοχή και διστάζουν να πάρουν την αποδοχή των άλλων??
Δίπλα μου ήταν ένας μπαμπάς που απειλούσε το κορίτσι του, ότι εάν δεν κάνει στην τσουλήθρα θα φύγουν, δεν μπορεί να την περιμένει και αυτή να διστάζει. Ήταν ένας νεότατος μπαμπάς που έφερε την κόρη του στις κούνιες. Αναρώτηθηκα τα πραγματικά αίτια πίσω από αυτήν τη συμπεριφορά. Μήπως ήταν άνεργος, αγχωμένος από την ίδια του τη ζωή ή απλά μετάνιωσε που έκανε παιδί τόσο μικρός και ότι η παιδική χαρά δεν του ταιριάζει? Παραδίπλα δυο νέες μαμάδες με δυο μικρά αγοράκια κοινωνικά και εξωστρεφή που δεν σταμάτησαν το παιχνίδι. Έμοιαζαν τόσο ξέγνοιαστα και οι μαμάδες ήταν πολύ χαλαρές δίπλα τους, αλλά και σε ασφαλή απόσταση όταν έπαιζαν μόνα τους. Τότε αναρωτήθηκα για τα δικά μου παιδιά,μήπως απλά βλέπουν παρατηρούν εμένα?? Τόσα χρόνια σε αυτήν την πόλη και ούτε μια φίλη. Όχι δεν θεωρώ ότι είναι αποκλειστικά δικό μου το φταίξιμο, αλλά σίγουρα έχω ένα τεράστιο μερίδιο ευθυνης και εγώ. Μήπως τα παιδιά μας απλά μιμούνται παρατηρώντας μας? Ή σε κάποιες άλλες περιπτώσεις αντιδρούν για να μας ταρακουνήσουν και εμάς?
